Bazen öyle üzülüyorum ki!
Rahmetli dedem büyük yokluğun yükünü taşıdığı için varı da yok u da iyi bilen birisi idi.
Çalışmaya gitdiği yevmiyeciler ile birlikte yemek bile yiyemiyormuş millet yemek yerken ben bir dere kenarı bulup namaz kılar onlara katılırdım derdi. Ac acına akşam eder yevmiyemi alır eve gelirdim evde de varsa yerdik tabi diye anlatırdı.
Babacığım da çok yokluk çektiğini anlatır. Ayda yılda bir eve un girermiş. Anacığı da onunla bir kaç tane ekmek yaparmış onu da tez bitmesin diye yüksek bir yere koyarmış babacığım da uzana bildiği yerden koparıp alır annem görmesin diye arka tarafını çevirip öyle bırakırmış.
Babacığım yokluktan bir çuval mısıra satılmış. (Çobanlık yapması için).
Bu gün insanların varlığın israfını yaptıklarını görünce çok üzülüyorum.
Dedem olsaydı diyorum kendime, dedem olsaydı bu ekmekleri şekerli suyla (Islama) ıslatır kendine bir numaralı yemek yapar yerdi. 😭
Bu gün hangi çöp kutusuna bakarsan bak içinde yenmeyen yenilemeyen ekmek ne acıdır ki ve bundan kimsenin rahatsız olduğu yok.
Rabbim bizleri israf etmekden muhafaza eylesin inşallah.
