Günlerden bir gün her zamanki gibi pür dikkat ders anlatan hocaya öğrencisi sorar.
-Hocam derse niye ara verip ufak bir fıkra anlatmıyorsun?
Hoca hiç istifini bozmadan derse devam eder bir sonraki ders öğrenci yine sıkılr ve yine ağzında mırıldanır.
-Ya insan arada kafa dağıtmak için bişiler söyler anı ,fıkra ne olursa artık siz dersle kafayı bozmuşsunuz der.
Bunu hoca yine duymazlıktan gelir ama duymamasına imkan yoktur çünkü tüm sınıf duymuştur o nasıl duymaz. Başka bir hafta derse girdiğimizde ise hoca bir problem yazar tahtaya biz problem çözülecek diyerek tahtadakini deftere yazma gayretindeyiz Hoca duraklar ve gülümsemeye başlar kimse bir şey anlamaz tabi Öğrencinin biri hemen atılır noldu hocam?
-Sizler benim hep bir fıkra anlatmadığımdan şikayetci idinizya ona güldüm aklıma bir fıkra geldi şimdi anlatayım mı diye sorar tabi bizler böle bir hocadan nasıl bir fıkra çıkacak merak içindeyiz başlar anlatmaya
-Adamın biri yolda gidiyormuş giderken ayağına muz kabuğu takılıp düşmüş.
Öğrenciler fıkranın devamını bekliyor ee hocam sonra nolmuş bitti der hoca öğrenciler öylece kalırlar.
Hoca-
-Artı parantez burada gülüncekti değince öğrenciler zoraki bir gülümseme yaparlar.
